Tegenwoordig houdt polarisatie ons vaak nodeloos in de greep. De inclusieve samenleving staat op gespannen voet met polarisatie. In deze tijd van corona ligt uitsluiting van hele groepen mensen ook op de loer. Denk bijvoorbeeld aan ideeën om mensen te weren, als zij niet gevaccineerd zijn tegen corona. Alsof de problematiek zo simpel (gepolariseerd) aan te vliegen is.
De wereld zit complex in elkaar, of we dat nu willen of niet. Als we vinden dat iedereen ertoe doet en dat iedereen in de samenleving mee moet kunnen doen, dan moeten we hier naar (blijven) handelen. Ook en misschien wel juist in de huidige coronacrisis. Geef de inclusieve samenleving meer “smoel”, is daarom mijn oproep.

Voor zover ik weet bestaat er geen symbool of beeldmerk dat voor de inclusieve samenleving staat. Er wordt (werd?) vooral over inclusie geschreven en gesproken. Twee jaar geleden hebben mijn schoonzoon en ik een ontwerp gemaakt. Het ontwerpproces was al een voorbeeld van inclusiviteit: jong en oud van verschillende huidskleuren die open samenwerken en elkaar spontaan aanvullen. Wij hebben ons werk “kruisende levenspaden” genoemd.  

Het basisontwerp is een abstracte representatie voor de inclusieve samenleving. De rechte lijnen staan voor levenspaden van diverse personen, groepen, identiteiten, etc. De kleuren en richtingen symboliseren maatschappelijk verschil en de vormen duiden op gelijkwaardigheid. We komen elkaar tegen op een kruispunt. De blauwe spiraal legt ingaand nadruk op het kruispunt en staat uitgaand voor de meerwaarde van de kruising van diversiteit. De witte achtergrond duidt op onschuld en zuiverheid.
Van diverse kanten hebben wij lovende reacties op ons ontwerp gekregen en verrassende interpretaties. Deze (ongevraagde) feedback sterkt mijn gevoel, dat ons ontwerp symbool kan staan voor de inclusieve samenleving.

Bij de gemeente Lisse werd eind 2018 een prijsvraag uitgeschreven om een gemeentevlag te ontwerpen die aansluit op de visie van een inclusieve samenleving. Mijn schoonzoon en ik zijn samen aan de slag gegaan en hebben deze wedstrijd gewonnen. Wij hebben veel plezier aan het creatieve proces beleefd en zijn trots op ons winnend ontwerp (nog steeds).
De vlag wappert nu al weer een jaar elke dag voor het gemeentehuis van Lisse. Wanneer ik langsloop, kijk ik elke keer, of het goed gaat met “mijn” vlag. Een beetje wind erbij geeft helemaal een volmaakt gevoel. Even later komt dan stellig een andere gedachte op. Kan het ontwerp niet model staan voor de inclusieve samenleving en inclusie in zijn algemeen? Juist in deze bizarre coronocrisis. Zou mijn droom ooit werkelijkheid kunnen worden?